چطور بفهمیم به پنی‌سیلین حساسیت داریم یا نه؟
به گزارش همشهری آنلاین اما با اینکه خیلی‌ها می‌گویند به پنی‌سیلین حساسیت دارند، در واقع کمتراز یک درصد افراد به این آنتی‌بیوتیک حساسیت دارند.
اینکه به نادرست فکر کنید که به پنی‌سیلین آلرژی دارید، می‌تواند مانع از دریافت مناسب‌ترین و ایمن‌ترین درمان برای عفونت شود. همچنین می‌تواند شما را در معرض خطر افزایش مقاومت ضدمیکروبی قرار دهد، یعنی زمانی داروی آنتی‌بیوتیک نمی‌تواند عفونت باکتریایی را درمان کند.
خبر خوب؟ در سال‌های اخیر، تشخیص حقیقت موضوع بسیار آسان‌تر شده است. اکنون پزشکان بیشتری متوجه شده‌اند که بسیاری از موارد زدن برچسب داشتن آلرژی به پنی‌سیلین نادرست هستند – و روش‌های ایمن و ساده‌ای برای فهمیدن وضعیت واقعی آلرژی شما وجود دارد.
یک نجات‌بخش پایدار
پنی‌سیلین، اولین داروی آنتی‌بیوتیک در سال ۱۹۲۸ کشف شد، زمانی که پزشکی به نام الکساندر فلمینگ آن را از نوعی کپک به نام پنی‌سیلین استخراج کرد. این دارو در دهه ۱۹۴۰ به طور گسترده برای درمان عفونت‌ها مورد استفاده قرار گرفت. پنی‌سیلین و آنتی‌بیوتیک‌های مرتبط با آن مانند آموکسی‌سیلین و آموکسی‌سیلین/کلاوولانات، که با نام تجاری آگمنتین شناخته می‌شود، اغلب برای درمان عفونت‌های رایج مانند عفونت گوش، گلودرد استرپتوکوکی، عفونت‌های دستگاه ادراری، ذات‌الریه و عفونت‌های دندانی تجویز می‌شوند.
آنتی‌بیوتیک‌های پنی‌سیلینی دسته‌ای از آنتی‌بیوتیک‌های با طیف محدود هستند، به این معنی که انواع خاصی از باکتری‌ها را هدف قرار می‌دهند. افرادی که گزارش می‌دهند به پنی‌سیلین حساسیت دارند، با احتمال بیشتری ممکن است آنتی‌بیوتیک‌های با طیف گسترده دریافت کنند. آنتی‌بیوتیک‌های با طیف گسترده، انواع زیادی از باکتری‌ها، از جمله باکتری‌های سودمند را از بین می‌برند و بقا و گسترش باکتری‌های مقاوم را آسان‌تر می‌کنند. این استفاده بیش از حد به سرعت ایجاد مقاومت آنتی‌بیوتیکی را افزایش می‌دهد. آنتی‌بیوتیک‌های طیف گسترده همچنین ممکن است کمتر مؤثر باشند و اغلب گران‌تر هستند.
چرا این عدم تطابق وجود دارد؟
افراد اغلب در کودکی، زمانی که پس از مصرف آنتی‌بیوتیک، واکنشی مانند ظهور دانه‌های قرمز پوستی نشان می‌دهند، به عنوان افراد حساس به آنتی‌بیوتیک شناخته می‌شوند. اما دانه‌های پوستی اغلب به علت خود عفونت‌ها رخ می‌دهند. اگر کودکی در آن زمان آنتی‌بیوتیک مصرف کند، ممکن است به عنوان فرد حساس به آنتی‌بیوتیک شناخته شود، حتی اگر دانه‌های پوستی ناشی از خود بیماری باشد.
برخی از عوارض جانبی مانند حالت تهوع، اسهال یا سردرد می‌توانند با آنتی‌بیوتیک‌ها رخ دهند، اما همیشه به این معنی نیست که شما حساسیت دارید. این واکنش‌های رایج معمولاً خود به خود از بین می‌روند یا می‌توان آنها را کنترل کرد. پزشک یا داروسازتان می‌تواند در مورد راه‌های کاهش این عوارض جانبی با شما صحبت کند.
همچنین مردم اغلب تصور می‌کنند که آلرژی به پنی‌سیلین در خانواده‌ها ارثی است، اما داشتن یکی از بستگان مبتلا به آلرژی به این معنی نیست که شما نیز حساسیت دارید – این آلرژی ارثی نیست.
بالاخره اینکه حدود هشت درصد از بیمارانی که واقعاً به پنی‌سیلین حساسیت دارند، پس از حدود ده سال آلرژی خود را از دست می‌دهند. این یعنی حتی اگر قبلاً به این آنتی‌بیوتیک حساسیت داشتید، بسته به زمان واکنش شما، ممکن است دیگر حساسیت نداشته باشید.
اهمیت آگاهی از آلرژی به پنی‌سیلین
باور نادرست به اینکه به پنی سیلین حساسیت دارید در حالی که اینطور نیست، می‌تواند بر سلامت شما تأثیر منفی بگذارد. اولاً، احتمال بیشتری وجود دارد که آنتی‌بیوتیک‌های قوی‌تر و وسیع‌الطیف‌تری دریافت کنید که همیشه بهترین گزینه نیستند و می‌توانند عوارض جانبی بیشتری داشته باشند. همچنین ممکن است احتمال بیشتری وجود داشته باشد که بعد از جراحی دچار عفونت شوید و در صورت بستری شدن به دلیل عفونت، مدت بیشتری را در بیمارستان بگذرانید. علاوه بر این، هزینه‌های پزشکی شما می‌تواند به دلیل استفاده از داروهای گران‌تر، بیشتر شود.
پنی‌سیلین و مشتقات نزدیک آن اغلب بهترین ابزارهایی هستند که پزشکان برای درمان بسیاری از عفونت‌ها در اختیار دارند. اگر واقعاً حساسیت ندارید، فهمیدن این موضوع می‌تواند دری به سوی گزینه‌های درمانی ایمن‌تر، مؤثرتر و مقرون‌به‌صرفه‌تر باز کند.
چگونه بفهمیم؟
با صحبت کردن با پزشک یا داروسازتان شروع کنید. علائم آلرژی می‌تواند از دانه‌های پوستی خفیف و خود محدود شونده تا تورم شدید صورت و مشکل در تنفس متغیر باشد. پزشکتان ممکن است این پرسش‌ها را درباره آلرژی شما بپرسد، مانند اینکه چه اتفاقی افتاده است، واکنش چه مدت پس از شروع آنتی‌بیوتیک رخ داده است، آیا درمان لازم بوده است یا خیر، و آیا از آن زمان داروهای مشابهی مصرف کرده‌اید یا خیر.
این سوالات می‌توانند به تمایز بین آلرژی واقعی و واکنش غیر آلرژیک کمک کنند. در بسیاری از موارد، پرسیدن همین سوالات برای تعیین اینکه آیا شما حساسیت ندارید کافی است. اما گاهی اوقات، ممکن است آزمایش‌های بیشتری توصیه شود.
یک راه برای فهمید اینکه آیا واقعاً به پنی‌سیلین حساسیت دارید یا خیر، از طریق آزمایش پوستی پنی‌سیلین است که شامل خراش‌های کوچک پوستی و تزریق مقدارهای کم آن زیر پوست است. در این از آزمایش از ترکیباتی مرتبط با پنی‌سیلین برای بررسی بی‌خطر وجود یا عدم وجود آلرژی واقعی استفاده می‌کنند. اگر آزمایش پوستی واکنشی ایجاد نکند، مرحله بعدی معمولاً مصرف خوراکی مقدار کمی از آموکسی‌سیلین در حالی است که در مطب پزشک خود تحت نظر هستید، فقط برای اطمینان از بی‌خطر بودن آن.
یافته‌های بررسی که در سال ۲۰۲۳ منتشر شد، نشان داد که در بسیاری از موارد، صرف نظر کردن از آزمایش پوستی و بررسی مستقیم با دادن مقدار کم خوراکی آموکسی‌سیلین، می‌تواند راهی ایمن برای بررسی وجود آلرژی واقعی باشد. در این روش، بیماران مقدار کمی از آموکسی‌سیلین مصرف می‌کنند و حدود ۳۰ دقیقه تحت نظر قرار می‌گیرند تا ببینند آیا واکنشی رخ می‌دهد یا خیر
با پرسیدن سوالات درست و احتمالا انجام آزمایش بسیاری از افراد می‌توانند با خیال راحت پنی‌سیلین را به عنوان گزینه‌ای برای درمان عفونت‌های رایج انتخاب کنند.
